“Denk aan wat je nu kunt en niet aan wat je vroeger allemaal kon”
Ik word altijd een stuk rustiger in mijn hoofd als ik aan het strand ben. Door de geluiden,de rust & natuur. Zo ook onlangs in Scheveningen. Samen met manlief begonnen we met wandelen aan het strand vanaf de Pier in Scheveningen en zijn al pratend richting het stuk gelopen waar het rustiger werd en de duinen zichtbaar werden. Elke stap werd ik rustiger, ook omdat het letterlijk rustiger werd (qua hoeveelheid mensen) en je alleen nog de zee hoorde.
Onderweg zocht ik naar schelpen voor de kids en het was grappig om te merken dat ik op zoek was naar een unieke schelp, een echte schelp en eigenlijk juist niet naar die “perfecte” schelp. Ik geef dit zelfs aan bij Mathijs en ondertussen moest ik hierdoor ook gelijk aan mijn werk denken. Echte mensen die bij Echt ik komen. Niet de mensen met het “perfecte” leven, want wat is dat eigenlijk? Maar mensen met een verhaal. Maar ik merk ook dat het mijzelf aan het denken zet en er bij mij kwartjes beginnen te vallen.
Bijzonder wat letterlijk in beweging zijn met een mens kan doen
Ik heb de afgelopen jaren veel over mezelf geleerd en nog steeds leer ik dagelijks. Vooral als het gaat om voelen. Ik ben tot mijn burn-out niet in staat geweest om écht te voelen, of signalen die mijn lichaam gaf écht op te merken. Pijn negeerde ik, de buikpijnen & hoofdpijnen die ik dagelijks had, waren voor mij gewoon, dus registreerde ik vaak niet eens. Niet mopperen, anderen hebben het zwaarder, dus ga gewoon door. Maar ook gevoel als ongemak, dingen doen voor anderen die ik misschien stiekem niet wilde doen, het soms letterlijk ziek worden tijdens het uitgaan (en nee niet van de drank 😂) deed ik niets mee! Mijn gedachten & overtuigingen wonnen altijd.
En dan loop je op het strand en merk ik aan mezelf dat door de rust, de geluiden van de zee en het letterlijk in beweging zijn, dat ik me bewust word van datgeen waar ik nu mee worstel. Ik merk namelijk al een tijdje dat ik vastzit in een bepaald patroon, maar kon het nog niet plaatsen. Maar dit is het! Voor het eerst in mijn leven, ben ik gewoon niet meer in staat om mijn gevoel en de signalen die mijn lijf geeft te negeren. Dat wat ik voorheen dus heel ‘goed’ kon. Op zich is dit natuurlijk super goed, maar daardoor voel ik nu ook letterlijk een grens of dat ik een grens ben overgegaan. En dat is wat ik aan doen ben. Grenzen overschrijden. Ik zeg amper ‘nee’, doe alles om de kids blij te maken, wil het perfect doen als ZZP’er en als coach, wil het huis perfect op orde hebben, de tuin moet netjes zijn en ik wil weer leven. Dus sporten, sociaal zijn en erop uit. Begrijp me niet verkeerd, er gaat ook best veel goed, maar het gevolg is ook wekelijks migraine, emotie eten, slecht slapen, juist geen zin meer in sporten en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Conclusie voor mezelf: ik wil echt accepteren dat ik niet meer alles kan zoals voor mijn burn-out, dat dit niet meer hoeft en dit ook niet meer moet willen. Dat ik hier niet meer tegen hoef te vechten omdat ik stiekem in mijn hoofd het plaatje heb gecreëerd dat ik dit wel weer moet kunnen. Dat ik net zo goed moet kunnen ondernemen als andere mensen, maar dat ik dit juist op mijn manier wil doen. Dat mijn hoog sensitiviteit me niet belemmert. Want ik heb wel een burn-out gehad, ik ben hoog sensitief en ja ik heb grenzen.
Nu klinkt dit misschien alsof ik in de put zat, maar zo is het niet! Eigenlijk helemaal niet. Het was meer dat ik echt kon merken dat ik vastzat in een bepaald patroon en verviel in ‘oud’ gedrag. Dat ik dit al wel had opgemerkt, maar het nog niet kon plaatsen. En nu dus wel… Ik wil en mag mezelf zijn! Als mens en als ondernemer…. En meer durven kijken naar wat ik nu allemaal kan en niet naar wat ik vroeger allemaal kon.
