Het jaar voorafgaande aan mijn burn-out waren de signalen (achteraf gezien) eigenlijk best goed zichtbaar en merkbaar. Vooral voor de mensen om mij heen, die dit ook wel benoemden. Ikzelf had dit niet echt door. Ik ging juist steeds een stapje harder werken om zo waarschijnlijk onbewust ervoor te zorgen dat ik niet hoefde te voelen.
Dit is trouwens nu nog een typische gedraging welke ik vertoon als ik onrustig of gestrest ben. Niet zitten, maar doorgaan. Ik ga letterlijk druk bezig, alleen nu herken ik mijn gedrag en weet ik dat ik dit juist niet moet doen. Maar mijn omgeving heeft in dat jaar best wel eens geroepen dat ik niet mezelf was, dat ik gestrest was en dat ik meer rust nodig had. Maar echt, ik nam dit niet aan. Geloofde dit ook niet hoor. Tuurlijk vakanties had ik wel nodig, maar meer niet. En slapen…. Dit was denk ik het enige waar ik zelf wel echt last van had. Het steeds minder slapen en steeds meer vermoeid zijn en het continue gevoel van dat ik het te druk had. Dat gevoel van te druk zijn, wat ik ook letterlijk vaak riep thuis en op het werk, waren voor mij de 2 punten die ik wel opmerkte. Alle klachten die ik erbij kreeg, kon ik linken aan slecht slapen en verder moest ik niet mopperen want iedereen heeft het tegenwoordig druk. Ik ben dus geen uitzondering.
Welke signalen had ik wel op kunnen merken?
Vermoeidheid, slapeloosheid, geïrriteerd zijn, korter lontje, behoefte aan suiker & ongezond eten, gewichtstoename, steeds meer hoofdpijn en uiteindelijk regelmatig migraine aanvallen, moeilijk concentreren, geen energie voor sporten, steeds minder behoefte aan sociaal contact, huilbuien, continue het gevoel te druk te zijn, geen overzicht meer hebben, angstiger worden, klamme handen, ik ging steeds meer doen (meer uren werken, klassenmoeder van beide kids, geen nee meer zeggen etc.), buikpijn, maagpijn, last van mijn darmen, onrustige benen, gespannen spieren (vooral nek/schouders), wil om te vluchten…. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dit zijn signalen die ik nu achteraf heel goed kan beschrijven en terwijl ik dit schrijf ook merk dat het eigenlijk raar is dat ik dit toen niet zo heb opgemerkt. Maar dat had te maken met de langzame opbouw en sommige klachten dus soms ook al ‘normaal’ geworden waardoor ik het eigenlijk niet eens meer doorhad. Klinkt misschien ongelooflijk, maar het is Echt waar!
Wat te doen?
Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is het dus voor iedereen heel belangrijk om goed op jezelf te letten. Gun het jezelf om goed voor jezelf te zorgen en helemaal als je misschien al van jezelf weet dat je stressgevoelig bent. Sta dan wat vaker stil bij hoe je je écht voelt en hoe het écht met je gaat. Ga gewoon eens zitten en stel jezelf eens de vraag hoe je je voelt? Benoem voor jezelf dan eens wat er in je opkomt. Ik begrijp dat dit lekker simpel klinkt en dat je misschien zelfs denk dat het niet werkt, maar hier begint het wel echt mee. Door dit regelmatig te doen, en dat hoeft niet lang te duren, leer je wel jezelf beter kennen. En kun je tijdig ingrijpen indien nodig.
“The most powerful relationship you will ever have, is the relationship with yourself.
So, take good care of yourself.”
In mijn volgend blog vertel ik je meer over de laatste maand tot aan de diagnose burn-out.
