Deze laatste maand voor de diagnose burn-out was heftig. De vermoeidheid was bijna niet meer te doen, mijn lontje werd steeds korter, was om alles verdrietig en voelde alleen nog maar meer dat ik het “te” druk had. Toch ging ik door. Want het werk moest gebeuren en thuis liep ook alles door. Maar ik brak. Het was half november en ik was zo boos en op, dat ik een brief heb geschreven aan mijn man waarin stond dat ik het echt niet meer volhield. Dat ik op was en rust wilde. Weg wilde…. Dus voordat hij wakker werd en me tegen kon houden, heb ik deze brief op zijn nachtkastje gelegd, de kids beneden een kus gegeven en, met mijn laatste energie zo opgewekt mogelijk aangegeven dat ik een dagje weg zou gaan, het huis verlaten. Eenmaal in de auto raakte ik in paniek en wilde echt vluchten. Even geen werk, druk of alles wat moet. Dus ergens nam ik toen de beslissing dat ik naar zee zou gaan. Frisse lucht, uitwaaien en rust. Maar de paniek was te hevig. Voordat ik de wijk uitreed wist ik al dat ik de zee nooit zou halen. Mijn lijf schokte, kreeg amper lucht en echt, ik wist niet dat een mens zo intens kon huilen en bang kon zijn.
In volledige paniek heb ik mijn vader gebeld dat ik er aan kwam. Ik kon niet meer naar huis, want dit mochten de kinderen niet zien en mijn man durfde ik niet meer onder ogen te komen. Mijn vader woont één wijk verder en heb daar volgens mij werkelijk alles eruit gegooid. Ik was een waterval aan woorden & tranen. Ik heb mijn man gebeld dat ik thuis zou komen zodra ik wat gekalmeerd was en kon praten. En dat gebeurde en we hebben veel gepraat. Maar wat een schuldgevoel had ik. Dit was toch niet normaal? En dat vond mijn lijf ook… Ik kreeg de griep. “Hoezo je lijf geeft geen signalen? Maar nog steeds viel het kwartje niet bij mij
Echt?
Ja, ik snap dat jullie je dit afvragen. Maar is dat juist ook niet het grote probleem of oorzaak waarom mensen een burn-out kunnen krijgen? Geen grenzen aanvoelen en/of aan durven geven. Maar ook elke signaal van stress niet herkennen. In mijn geval liepen de klachten natuurlijk al een tijdje op en had ik voor elke klacht allang bedacht waardoor dat zou komen. En ik geloofde op dit moment nog oprecht dat als ik weer zou slapen, alles goed zou komen. Ik was vooral moe en kon al mijn klachten hieraan linken.
Mijn boodschap
Echt…. Luister naar je lichaam. Het heeft zoveel te vertellen en als je signalen negeert, zoals ik deed, gaat het dus steeds harder schreeuwen. Net zolang tot jij ernaar gaat luisteren en stappen gaat nemen. Het is echt niet zo dat elke klacht een stressklacht is, of dat dit een signaal is dat je op moet passen. Maar je lichaam vertelt je wel altijd iets. Dus merk je iets op, wees dan nieuwsgierig. Stel jezelf bijvoorbeeld de vraag: “Wat wil mijn lichaam mij vertellen”. Heb je al weken hoofdpijn, kan het dan zijn dat je erg druk bent en je lichaam wil aangeven dat het wel even iets rustiger mag? Of heb je ontzettend last van je buik of darmen, kan het zijn dat je teveel grenzen overgaat? Dit zijn maar wat voorbeelden, maar wees echt maar nieuwsgierig. Het feit dat je een ‘klacht’ opmerkt is al zoveel waard. En misschien is hoofdpijn gewoon een keer hoofdpijn, maar blijven klachten aanhouden, neem ze serieus.
In mijn volgende blog het laatste stuk van deze maand.
